فرضاً با یکی مثل همین زیدآبادی میتوانم ته بازارچه بنشینم قند گوشۀ لپم بگذارم و توی استکان نعلبکی چای هم بخورم. اما اینکه یک همچو مسامحه گری را بصرف شام دعوتش کنم خانه، یکی از آن نشدنی هاست