سقف دارد چکّه میکند، آب ناغافل همه جا را برداشته؛ مثل آلی که شب دوم به زائو بزند، دشت‌وا می‌پیچد توی سقف شیروانی و غیژغیژِ تیرک‌های نمور و چوبی را بلند میکند، ظرف دیگری نمانده، هرچه داشتم گوشه و کنار گذاشتم، این آخری را هم از روی مجمر برداشته بودم، قاتوق را توی چینی‌مرغی کشیدم و کماجدانش را گذاشتم کنج دیوار، عمارت سست است، پیش از آن که همایونی برود بلند شدم دوباره واکسیل بستم، عارض شدم که والاحضرتا! این امانتی گران است، فرمودند تو کشیکِ گنجۀ سرداب باش؛ سرسرا هم اگر ریخت ریخت، صبح صدای شیهۀ اسب‌ها آمد، شب آتاشه از پتربورگ تلگراف آورد، ذره‌بینی را زدم، پای سوسوی زنبوری هر چه چشم ریز کردم نشد بخوانم، به یوگنی گفتم بخواند، چانه عقب داد و گفت؛ اسفند.. ماه به‌روز کردن یادداشت‌های خودکشی‌ست، گفتم نگاه کن ببین چه کسی فرستاده؟ گفت ناممکن است.. از بعد از اسفندش ناخواناست