از این آدم‌های الکی مؤدب است. از همین‌ها که اگر ماشین زیرش بگیرد و زیر خاک برود روی سنگ قبرش می‌نویسد شرمنده که زحمت نفله کردن ما هم افتاد گردن شما. از همین هاست که وقتی شانه اش میخورد به شانۀ یک رهگذری توی خیابان، سریع برمیگردد و سرش را پایین میگیرد و دوبار پشت هم میگوید ببخشید. از همین‌ها که توی اینستاگرام صفحات تاریخ باستان ایران زمین و شکوه هخامنشیان را دنبال میکنند. حالا همین تاپاله گاو به ما که میرسد لات دشت و دمن می‌شود. صدای ماغ کشیدنش بلند می‌شود که دو قرون قرض دادی صد بار نگو. اولاً صدبار نگفتم و دو بار گفتم. آن هم چون قرار بود یکسال قبل پولم را پس بدهی. دو سال است لام تا کام نه حرف زدم نه حتی زنگ زدم که یک وقت پیش خودت فکر نکنی که واسه خاطر طلبم دارم حالت را میپرسم. درثانی اگر یک قرون دوزار است که خب بردار پرت کن جلوی من بگو سگ خورد. والا من هم راضی‌ام که لیچار بارم کنی و همزمان طلبم را هم بدهی. نه اینکه هم متلکش را بشنوم هم پولم زنده نشود. آدم واقعاً نباید به دوست و رفیق پول قرض بدهد. چون مدل فکر کردن خیلی‌ها اینطوریست که خب حالا ما که رفیق هستیم دیگر. مرام و معرفت و رفاقت پس کجا میرود؟ میرود همانجا که خود آدم آخرش میرود؛ به چال گور. از این سوء تفاهم بدم می‌آید که چون اساساً دست و دلباز هستم دوست و رفیق فکر میکند که میتواند وقتی قرض میدهم برنگرداند. حساب این‌ها سواست. پولی که مرامی خرج میکنی مثل گربه‌ایست که توی خیابان ناز میکنی اما پول قرض دیگر گربۀ خودت است. خانگی است. هر جا برود شب باید برگردد پیش خودت. خلاصه که حسابی از دست این آدم عصبانی شدم سر صبح. دیشب آخر وقت دیدم باران آمده. این پارک نزدیک خانه هم خالی و خلوت است و پر از برگ‌های نارنجی و خیس. گفتم دو دقیقه پیاده بشوم یک قدری راه بروم. شارژ گوشی ام به زحمت بیست درصد بود. یک مرد میانسال مو سپید کرده‌ای به سیاق قاپ زن‌ها نزدیک آمد و گفت که می‌شود فلان شماره را برایم بگیری؟ گرفتم و یک صدای ملوسی با ناز و کشسانی بسیار جواب داد جووونم؟ عرض کردم واستا. بعد گوشی را دادم دست این مردک. باور نمیکنید! شروع کرد به لاس زدن. عین راکونی که ذرتش را ول نمیکند گوشی را گذاشته بود لای لپ و گردنش و با صدایی پایین آورده دل میداد و لابد قلوه گاه پس میگرفت. با انگشت زدم پشتش که آقا گوشی را بده لطفاً. آهان آهان کرد و قطع کرد و با لبخندی ملیح کلی سپاس و امتنان گفت. یکهو آخرش برگشت گفت ببخشید میشه لطفا شماره رو پاک کنی؟ واقعاً کشتن بعضی از آدم‌ها مباح است. حالا مثلاً میخواستم با این شماره چکار کنم؟ زنگ بزنم که به من هم بگوید جووونم؟ مغز تو سر این‌ها نیست. گوش تا گوش خمیر بازی چپانده اند توی جمجمۀ این‌ها. خلاصه که تا جمعه وقت دادم. بهتر است حواسش را جمع کند. پولم نقد نشود و قرضش را ندهد، شک نداشته باشید که شروع میکنم به گریه کردن. شاید هم کنار خیابان خودم را بزنم. یکی فیلم بردارد و وایرال بشود و توی همان اینستاگرام هخامنشی، ناموس و حیثیتش را به باد بدهم. هنوز مطمئن نیستم