در تلألو پراکندۀ نوری که بر خطّ سیرِ زمان افتاده، همچون ذرّات منفرد غبار برای لحظه‌ای کوتاه در فضای امکان معلق می‌مانیم و بلافاصله محو میشویم، من به این تجلی وقعی نمی‌گذارم و ترجیح من بر آن است که فرصت کوتاهِ بخاطر آوردن را صرفِ آن کنم که در میانۀ تاریکی، تا چه اندازه در فرار از گرانش موفق بوده‌ام