یک وویس دارم از همین‌ها که سیو میکند آدم، یک چیز خیلی ساده‌ای می‌گوید، قبلش سلام میکند، آخرش هم می‌گوید فلان ساعت، عجیب است که از تعمدِ من برای پاک کردن چیزها و حذف کردن و سوزاندن اسنادی که دال بر حیات من بوده؛ جان سالم بدر برده، چندثانیۀ کوتاه است، چند بسامد بالا و پایین، لحظۀ ناملموس و بسیار کوتاهِ فرو دادن آبِ دهان، سه صدای واضحِ بازدم و آن صدای نامشخصی که شبیه صدای دور آخر ماشین لباسشویی‌ست و در تمام طول وویس، خیلی محو اما با جدّیت جریان دارد و البته آن تصویری که توی ذهنم روی وویس گذاشته‌ام؛ این که احتمالا هر دو آرنج‌اش را روی لبۀ اپن گذاشته، اندکی به جلو خم شده، روی پای راستش را به پشتِ ساق پای چپش تکیه داده، بعد گوشی را گرفته توی دست چپش و با انگشت اشارۀ دست راست؛ بهم ریختگی ابروهایش را مرتب کرده