من کلا آدمِ هیچی رو به خودش نگیرنده ای ام، یعنی شما کف دست هاتُ بذار رو گوش هام، خیلی مستاصل زل بزن توی چشم هام، بهم بگو آدم نباید این قدر خر باشه، واکنش من چیه اونوخ؟ معلومه که می خندم، خنده هام که تموم شه بهت میگم این قدر سخت نگیر به خودت، طعنه هم نمیزنم، مطلقا نظرم همونیه که دارم بهت میگم، حتی ممکنه دلم بسوزه واسه ات؛ که چرا به خودت میگی خر؟ این قدر خرم یعنی، بعید هم نیست یهو فشارت بدم؛ بغلت کنم، آخه من کلا آدمِ بقیه رو بغل کننده ای ام؛ زن و مرد پیر و جوون شهری و روستایی دیوث و قرمساق کارمند و بیکار دشمن و دوست بجز سگ و سوسک، هر جنبندۀ غمگینی رو بغل میکنم، هر جنبندۀ شادی رو بغل می کنم، دلم بگیره سر کیف باشم بغل میکنم، بعد یهو یکی میاد، کف دست هاشُ میذاره رو گوش هات، زل میزنه تو چشات و میگه بغل کننده خر است، می فهمی؟ چی بگم بهش؟ معلومه که هیچی نمیگم بهش، بجاش مشتمُ میذارم زیر چونه ام، از خودم می پرسم یعنی اونی که خر نباشه بغل نکننده ست؟ اینطوری که نمیشه آخه، اگه اینجوریه صد سال سیاه نمیخوام خر نباشم پس، آخه من کلا یه خرِ این مدلی نتیجه گیرنده ای ام، میخوام بگم دارم واقعا واقعا و واقعا مقاومت میکنم که این به خودش نگرفتن ها این بغل کردن ها رقیق نشه در من، غمگینم میکنه فکر کردن به این که یه روزی برگردم و نیگا کنم به خودم و ببینم که شدم عین شماها، بعد اونوخ دیگه چیکار میشه کرد آخه؟ حتی دیگه بغل هم نمیشه کرد، من به هیچ وجه دنیای اون شکلی رو دوستش ندارم، من حتی دنیای این شکلی رو هم دوستش ندارم، حیفه که آدم هیچ شکلی از دنیاشُ دوست نداشته باشه، حیفه که آدم نمیتونه بیشتر از خود خر، خر باشه، یعنی میتونه ها، شما خوب ها، گچ رنگی های رو تخته سیاه، شما سه تا ستاره جلو اسمشون دارها؛ شماهایین که نمیذارین