پناه می فهمی یعنی چی؟ تکیه دادن و چشم بستن و نفس کشیدن؟ اتفاقا بین کاراکترهای کمدی عاشورا، من صراحتا با یکی مثل ابالفضل راحت ترم، حسینِ این واقعه می دونست، ابالفضلِ این نماد؛ پذیرفت، اون هم نه هر پذیرفتنی؛ پذیرفتن این که توی پردۀ آخر نباشی، اما اونقدر باشی که دانای کل سناریو، پردۀ آخرشُ زنده ببره روی سن، و از اون حیاتی تر این که برای آخرین پرده، دلیل هم داشته باشه، بخش انسانی این آدم-نماد برای من، غیر از شکلِ محترمِ پذیرفتنش، زیباییِ مطلقِ پناه بودنشه، این آدم تیغ نمی فهمه، جراحت نمی فهمه، حتی اون اندازه فرصت نداره که توی پردۀ آخر، سینه سپر کنه روبروی تیر، این نقش محترم اما، یه چیزُ خوب می فهمه؛ تشنگی! در تصور من از جمعیتِ این کمدی، تنها فردیت پابرجاست که دفاعیه نداره؛ در محضر دادگاه نیست، و تنها چیزی که بعد از پذیرفتن ادامه اش میده، بغل کردن نقش های متممه؛ تشنه ها، بچه ها، و چقدر عظیم و چه اندازه هولناکه وقتی کسی، حتی در استعاره های خودش، پذیرفته باشه در پردۀ آخر چیزی نبودنُ، دست افتاده و پا بریده رفته باشه تا تهش؛ پناه بودنُ